Ο άλλος, καμιά δεκαετία στα πράγματα, γκρινιάζει και κατηγορεί τον Δήμαρχο (που επιτέλους τα κάνει) ότι δεν γίνανε νωρίτερα!
Ο ένας είναι ένας από εμάς, με αγάπη για τον τόπο, με φροντίδα για τις κοινές υποθέσεις, με αγωνία να πάμε μπροστά με πράξεις, με σχέδιο, με συγκεκριμένα βήματα -πώς αλλιώς πας μπροστά;
Ο άλλος φιγουρατζής, πολιτικάντης παλιάς κοπής με σύγχρονα στοιχεία “γκόλντεν μπόι”, με αγωνία για την πάρτη του, για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Ο ένας απλός και προσιτός, κάνει γύρα τα χωριά, πάει στα καφενεία και μιλά, ίσος προς ίσο, με τον πολίτη.
Ο άλλος, ντρέπομαι για λογαριασμό του, περιμένει την κάμερα για να σηκώσει κόκκινη παντιέρα (σιγά ρε Τσε Γκεβάρα) και να κάνει το σόου του -πολύ φοβάμαι ότι θα έκανε και πρόβες μπροστά από τον καθρέφτη για να πει το ποίημα στον υπουργό.
ΔΕΝ είναι δύο υποψήφιοι για τη Δημαρχία. Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο εξολοκλήρου διαφορετικοί δρόμοι. Και στις εκλογές αυτό έχουμε να αποφασίσουμε, με ποιον από τους δύο θα πάμε και ποιον θα αφήσουμε στο παρελθόν, όπου ανήκει ο ίδιος και η φιλοσοφία που έχει για την πολιτική.
ΝΤΡΟΠΗΣ πράγματα. Λαϊκισμός του χειρίστου είδους που κανονικά θα έπρεπε να μεταδώσει κάποιο μεσημεριανάδικο, αφού περισσότερο θύμισε ξεκατίνιασμα παρά τοποθέτηση πολιτικού ανδρός που διεκδικεί τη δημοτική αρχή αλλά και που τώρα έχει θεσμικό ρόλο στο Δήμο, ως επικεφαλής της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Κακο-στημένη αντιπαράθεση με τον υπουργό επειδή το λιμάνι θα γίνει αλλά δεν έχει γίνει ακόμα (!) και για το σοβαρό θέμα του Λιμενικού Σταθμού στο Τολό. Ανοιχτές θύρες που με μια κωμικοτραγική φιγούρα μπροστά στις κάμερες, παρίστανε ότι τις παραβιάζει.
Ο θεσμικός ρόλος, όχι μόνο του δήμαρχου αλλά και κάθε ανθρώπου που δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του αλλά έναν ολόκληρο τόπο -εκλεγμένος είναι- απαιτεί σοβαρότητα. Δεν μπορεί να τα σφάζεις και να τα μαχαιρώνεις όλα στο βωμό της προεκλογικής περιόδου. Θες πραγματικά να μην κλείσει ο Λιμενικός Σταθμός στο Τολό, όπως εξάλλου και η τοπική κοινωνία και με κάθε επισημότητα ο Δήμος, ή θες να δημιουργήσεις σούσουρο, να ξεφτιλίσεις τη θεσμική σου θέση, να ξεφτιλιστείς ο ίδιος;
ΤΑ κακώς κείμενα στην πολιτική είναι δυστυχώς πάρα πολλά. Εκείνο όμως που προσωπικά με ενοχλεί περισσότερο από όλα, είναι όταν άνθρωποι του δημόσιου βίου, για να εξυπηρετήσουν μικροκομματικά τους συμφέροντα, ομιλούν και πράττουν απευθυνόμενοι στα πιο φθηνά
συναισθήματα του κόσμου. Θέλουν να μας κάνουν να τσακωνόμαστε σαν
παιδάκια του δημοτικού με τους συμμαθητές μας, γιατί καλέ κυρία το
Άστρος και όχι εμείς, εμείς εδώ είμαστε ριγμένοι, εμείς είμαστε οι
καλύτεροι αλλά μας τσεκούρωσε ο διαιτητής κι άλλα τέτοια υψηλού επιπέδου
επιχειρήματα μόνο και μόνο για να ξυπνήσουν μέσα μας τη μιζέρια, ένα
αίσθημα ήττας και απογοήτευσης. Αυτός όμως που επενδύει στο σκοτάδι εκπροσωπεί έναν κόσμο ανατριχιαστικό, όση μπριγιαντίνη κι αν φοράει στο μαλλί, όσο ατσαλάκωτο αν είναι το κοστούμι, όσο τέλειος αν είναι ο κόμπος τη γραβάτας του.
Αυτός που επενδύει στο μέλλον, αυτός που αντί να αυτοδιαφημίζεται, κλείνει τη μία μετά την άλλη τις τρύπες που άφησαν χρόνια αδιαφορίας, αυτός που συνομιλεί με τον απλό πολίτη χωρίς δημοσιογράφους, που επιλέγει να πάει σε κάθε γειτονιά και να επικοινωνήσει με τον καθένα από εμάς και όχι να κάνει επικοινωνιακού χαρακτήρα φιέστες, αυτός… είμαστε εμείς.
Είναι το μέλλον του Ναυπλίου που οφείλουμε να προστατεύσουμε, είναι ο δρόμος της ελπίδας που θα ακολουθήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου